Rodzaj nośnika pojedynczych znaków pisma drukarskiego, podstawowy materiał zecerski używany w technice druku wypukłego. Współcześnie czcionka drukarska została wyparta przez czcionkę komputerową, która jest obrazem pojedynczego znaku zakodowanym w postaci bitmapowej lub wektorowej. 

 

 

Czcionka została wynaleziona na Dalekim Wschodzie w XI w. przez Bi Shenga, jednak w Europie do powszechnego użytku zaczęła wchodzić dopiero od XV w. Stosowania czcionek zaprzestano na początku lat 90. XX w. po upowszechnieniu się systemów DTP. Obecnie czcionki używane są tylko w artystycznych technikach druku oraz w niektórych drukach akcydensowych, np. w wykonywanych celowo tradycyjnymi metodami dyplomach lub w wydawnictwach o charakterze pamiątkowym. 

 

W przypadku książek drukowanych najpopularniejszymi wyborami są klasyczne i eleganckie: baskerville, bodoni, caslon, garamond, minion, sabon  

 

 

Wielkość czcionki możemy regulować za pomocą czterech metod: imiennych wielkości absolutnych, wielkości relatywnych, wysokości w jednostkach miary i wysokości w procentach. W dokumencie można użyć kilku klasycznych jednostek miary: centymetry (cm), cale (in), milimetry (mm), punkty (pt) i pica (pc). 

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL